вобласці спусташаліся з мэтай здабыць велізарныя сродкі для аднаго імператарскага піру…
Тут парушальнік парадку, які раздуваўся, напружваўся і дарэмна чакаў кропкі, нястрымна ўзарваўся.
— Джансон, — сказаў містэр Фідэр ціхім, дакорлівым голасам, — выпіце вады.
Доктар з вельмі суровым выглядам вытрымаў паузу, пакуль не прынеслі вады, а пасля прадаўжаў:
— І калі, містэр Фідэр…
Але містэр Фідэр, які бачыў, што Джансон гатоў зноў ўзарвацца, і ведаў, што доктар у прысутнасці маладых джэнтльменаў ніколі не паставіць кропкі, перш чым не выкажа ўсё, што збіраецца сказаць, не мог адарваць вачэй ад Джансона і такім чынам папаўся на тым, што не глядзіць на доктара, які спыніў з прычыны гэтага сваю прамову.
— Прашу прабачэння, сэр, — чырванеючы, сказаў містэр Фідэр. — Прашу прабачэння, доктар Блімбер.
— І калі сэр, — прадаўжаў доктар, павысіўшы голас, — як мы чытаем і чаму не маем падстаў не верыць — як-бы гэта ні здавалася неверагодным невукам нашага века, — калі брат Вітэлія наладзіў для яго пір, на якім было падана дзве тысячы рыбных страў…
— Выпіце вады, Джансон… Страў, сэр, — паўтарыў містэр Фідэр.
— Рознастайных відаў птушкі пяць тысяч страў…
— Або паспрабуйце ўзяць скарыначку хлеба, — сказаў містэр Фідэр.
— І адна страва, — прадаўжаў доктар Блімбер, зноў павышаючы голас і аглядаючы стол, — названая, з прычыны грандыёзных яе памераў, Шчытом Мінервы і прыгатаваная (не гаворачы ўжо аб іншых дарагіх прадуктах) з мазгоў фазана:
— Кхы, кхы, кхы! (Джансон).
— Вальдшнепаў…
— Кхы, кхы, кхы!
— З плавальных пухіроў рыбы, якая называецца скарус…
— У вас якая-небудзь жыла на галаве лопне, — сказаў містэр Фідэр. — Лепш не стрымлівайцеся.
— І з ікры міногі, — прадаўжаў доктар самым грозным тонам.- Калі мы чытаем пра такія дарагія піры, як гэты, і не забываемся аб тым, што ёсць яшчэ Тіт…
— Як давядзецца вашай матцы, калі вы памрэце ад удару! — сказаў містэр Фідэр.
— Даміцыян…
— Вы, ведаеце, пасінелі, — сказаў містэр Фідэр.
