Старонка:Дні вясны (1927).pdf/81

Я СТАЮ ПАХІЛІЎШЫ ЧАЛО

I

Каханьне, залатое каханьне,
Я стаю пахіліўшы чало!
Не спаткаў я цябе пры кургане,
не спаткаў у завейных палёх.

Ты само да мяне маладога
прыгарнулася палам сваім.
Сонцавеялі далі, разлогі,
сонцавеяла радасьць у сінь.

А песьні, ветравейныя песьні
заліваліся хохатам хваль.
Яны з сэрца каханьне разьнесьлі,
яны з сэрца памчаліся ў даль.

У той вечар самоты ня песьціў, —
хваляваўся усплёскам надзей.