Гэта старонка не была вычытаная
Не паіла ліста
ты сытна сокамі,
не ўрадзіла яго
ты мне шырокага.
Ня прыкрыла сьлядоў
свайго я мілага, —
замялі-ж іх вятры
пяскамі сівымі.
Ён дастаўся другой
у ноч купальскую, —
не галубіць мяне
ён болей ласкаю.
Ня прыждала сватоў,
гульні вясельнае.
Я адна — сірата
у ноч асеньнюю.
Ня шумеце, вятры,
увечар з клёнамі!
Ой, дуброва мая,
дуброва зялёная!
