Гэта старонка не была вычытаная
О, мая ты Краіна ў адвечнай няволі,
навалу ты церпіш чужую!
Дзіка-панскія банды ў зьвярыным свавольлі
цябе расьпінаюць, крыжуюць.
Абмыю я песьняй крывавыя раны…
Ой, ты гора, народнае гора!..
А ўсё-ж веру, што сонечна-сьветлае раньне
шчэ Краіну атуліць, прыгорне.
Менск, 2-II — 26 г.
|}
