Я ведаю — у кожнага пачуцьці ёсьць і кожны імі з нас жыве. Ў адных — заўсёды скаліцца на сэрцы злосьць, ў другіх — сьмех сонечных завей.
У думках часам: холад, цень, — душа атулена імглой… Я ад жыцьця уцехі не хацеў, калі краіны сэрца ранамі цьвіло.
Хоць вусны жаліла аса, хоць сьцюжай веяла з зарніц, — казаў: схіляць няма чаго чала і падаць ніц.
