Старонка:Дні вясны (1927).pdf/22

Далі
празрыстымі сталі,
промені сонца
яснотай чало апавілі.
Істота уся ў захапленьні бясконцым, —
рукі прастор ахапілі.

— Любы мой, мілы прастору,
ў нашай забытай нізіне
сьцелецца новы шлях млечны! —
Вечарам зорыста-сінім
праходзіць ім будзе Марыя;
юнак прывітаецца чула,
з каханьнем у сэрцы затоена-вечным.
— О, сьветлыя зоры,
пад вэлюмам срэбным я з ёй заначую!
палкія вусны пяшчотай акрыю,

Ave, Maria! —

|}