|
На стромкім усхоне
стаяў задумённы мастак.
Шум гонкае хвоі
навеяў таемнасьць і страх.
Глянуў на дол
ён маўкліва, —
сьціснуўся боль, —
— сплямлена кроўю каліна! —
Далей
ў хмялёвыя хвалі
кінуў праніклівы зрок:
смутку народу майго не схавалі,
тоіце нейкі няведамы змрок!
Холад у вашым прадоньні! —
Скрухай наліўся душы яго хмель;
бачыць ён вобраз бясьсьмертны
мадонны,
стварыў што мастак Рафаэль.
|
