Старонка:Дзіва (1927).pdf/61

Ой, таварыш вецер,
як і я лайдачны,
ня скулі па сьвеце,
што я адсабычыў.
Ня скулі па сьвеце —
нікому ня дзела,
што жыцьцё поэты
з больлю адзьвінела.

Нікому ня дзела,
шкадаваць ня трэба;
стомленае цела
у парваным зрэб‘і
зашнуруй, мой любы,
ў пескавыя кросны,
каб па мне, няўлюдку,
памяць не ўваскросха.

1925 г.

|}