|
Ой, юнацтва годы,
дзе вы запрапалі…
Мо‘ ў дзірван нягодны
сам я закапаў вас.
Мо‘ ў дзірван нягодны,
на сабачым лозе,
пахаваў я долю
пад асіны сьлёзы.
Пахаваў я долю,
сьмяючыся ў руку,
бяз жалю-патолі,
як сьляпую суку…
Бяз жалю-патолі
сябе абязьвечыў…
Над разьбітай скроняй
толькі нудзіць вецер.
|
