Гэта старонка не была вычытаная
Каб рунелі расьліны,
дзе бялелі каменьні,
дзе я ў працы варыўся.
Спусьціся расою
на сады-агароды, —
вёскі беднае скарбы.
У чорназемным рассоле
хмелем жыцьце забродзіць,
зьнікне нашая скарга.
Разьліся, вадзіца…
Затрымай нас ад прочак
з родных сэрцу рытванаў.
Ты напой нам зямліцу,
яе ссохлыя вочкі,
яе зморшчаны тварык.
1925 г.
|}
