Старонка:Дзіва (1927).pdf/28

∗
∗     ∗

Ты ў вачох ў сябе затаіла
глыбіню безабшарнасьці зорнай…
Ну-ж дазволь, дарагая, ўтапіцца
ў тайне казкі, нязьведанай сёньня.

Раскажы, я ня здраджу ніколі,
раскажы, чаго ночка так тужыць, —
дай, аздобім у сонечны колер
ўсё, што просіцца сумам у душу.

Глянь — і месяц уцёк сарамліва
за намітку пужлівай асіны…
Чаму клён апушчае галіны,
нібы траціць у роспачы сілы.

І чаму ты маўчыш, мая любка,
аж заплакалі ў садзе лілеі…
Чуй, хаўтурныя сьпевы дзесь льлюцца —
ў страху сэрца чаго забалела?