А станавіліся недалёчка ад прыгожага послушніка.
І няўпрыцям для самога сябе пасьлізнуўся ён.
І дайшоў да астатняй брыды. Грошы краў, цела брудзіў, а сумленьне гарэлкаю заліваў.
Прапаў Іван Гаршчок.
Трапіў у самае басяцкае прадоньне.
… Прачнуўся аднойчы на голых, запэцканых гразёю, шалупашкамі і сьлізкімі гурковымі і кавуновамі нелагрызкамі, замасьляных басяцкім шкумацьцём палацях у начулішчы.
Ляжаў паміж кудлатага, чорнага басячугі і абшарпанай п‘яной бабы.
І нічога не памятаў,
У расхрыстанай, з калматымі косамі абшарпанкі цякла са шчэрбы на зьбітую шчаку сьлюня. Аднэй рукой баба сьцяла Гаршка за палу, а другую адкінула — голую, без ададранага рукава капоты. Жылаватыя, брудныя ногі тарчэлі з-пад абмызганай спадніцы, зьвісаючы з палацяў.
Гаршчок намагаўся ўцяміць усё і абмеркаваць, але нудна было пад ложачкай, балела галава, гідзіла яго ад аблічча абшарпанкі.
Дужа карціла курыць, ды ня было чаго. Ён вызваліў палу пінжака, і баба
