|
Павіднела лепей
Ужо на паляне, —
Зьмерыўся дзед вокам,
Стрэльба дзе дастане.
Рука затраслася,
Як у цэль ён зьмерыў,
Але-б яшчэ трапіў
У добрага зьвера.
Сядзіць і чакае,
Ў сьвет глядзіць далёкі,
Бач, ляціць і заяц
Белы-касавокі.
Толькі што займацца
Гэтакай скацінай,
Чалавек раз знаўся
З лепшаю зьвярынай?
Зморшчыўся і плюнуў
Зьнехаця Завала:
Няпрывычны біць ён
Што-бы ні папала!
І стаў зноў чакаць ён…
Сонца паднялося…
Выстраліць сягоньня
Дзеду ня прыйшлося! —
Але і сьпяшацца
Ня было да кога.
Ў хаце не пакінуў
Нічога мілога…
І з дзюпла дзед вылез,
Лёг на сонцы грэцца,
Уздыхнуў, успомніў,
|
