— Эх, вы, дзівакі! — праказаў хлопчык і здзеў свае чаравікі.
Гельмер адной рукой падняў яго і паставіў на дах барака, прагніўшыя дошкі якога ўгіналіся пад цяжарам хлопчыка, потым перадаў яму вяроўку, якую Бружон паспеў у адсутнасць Манпарнаса моцна звязаць. Гаўрош накіраваўся да коміна, у які яму не цяжка было пралезці дзякуючы шырокай брэшы ў ім, што знаходзілася над самым дахам. У тую хвіліну, калі Гаўрош улязаў у комін, Тэнард’е, бачачы, што да яго набліжаецца жыццё і воля, звесіў галаву з сцяны. Першыя праменні ранішняга золаку ледзь асвятлялі яго пакрыты потам лоб, яго бледныя шчокі, завостраны нос і яго ўскудлачаную сівую бараду, але Гаўрош усё-такі пазнаў яго.
— Эге! Ды гэта-ж мой бацька! — прамармытаў ён. — Ну, добра, усёроўна!
Ён узяў канец вяроўкі ў зубы і смела палез па коміне наверх. Дабраўшыся да сцяны, Гаўрош сеў на яе вярхом і моцна прывязаў вяроўку да перакладзіны акна.
Праз хвіліну Тэнард’е быў ужо на вуліцы.
Ледзь толькі ён дакрануўся нагамі да бруку і зразумеў, што знаходзіцца ў бяспецы, адразу-ж адчуў сябе так, як быццам з ім не было нічога таго, што яго мучыла на версе сцяны: ні холаду, ні зморанасці, ні страху. Усё, толькі што ім перажытае, здавалася яму цяпер нечым накшталт кашмару, ад якога ён прачнуўся. Уся яго дзікая энергія адразу вярнулася да яго, і ён гатовы быў на новыя подвігі.
Вось першыя словы гэтага жахлівага чалавека пасля вызвалення ад страшнай небяспекі:
— Ну, цяпер каго мы будзем есці?
Гэтае слова на мове разбойнікаў азначае: забіць, зарэзаць, аграбіць, гледзячы па акалічнасцях.
— Цяпер няма калі доўга балакаць, — сказаў Бружон. — Скончым у трох словах і потым разыйдземся. Была справа і, здавалася, выгадная: вуліца Плюме, зусім бязлюдная, адзінокі дом, сад з старой рашоткай, у доме адны жанчыны...
— Ну, і што-ж перашкодзіла? — перапыніў Тэнард’е.
— Твая дачка Эпаніна хадзіла туды... — пачаў Бабэ.
— І прынесла Ман’ёне сухар, — дадаў Гельмер. — Там няма чаго рабіць.
— Эпаніна — дзяўчынка не дурная, — сказаў Тэнард’е. — А ўсё-такі трэба паглядзець самім.
— Ды і па-мойму таксама, — падхапіў Бружон.
Ніводны з гэтых людзей не звяртаў больш увагі на Гаўроша, які ў час іх гутаркі прысеў на адну з тумбаў ля
