плоту пусткі. Дарэмна прачакаўшы некалькі хвілін, што яго бацька абернецца да яго, ён абуўся і сказаў:
— Скончана? Я вам больш не патрэбны, паны мужчыны? Так? Ну, дык пайду будзіць сваіх карапузікаў.
І, не дачакаўшыся адказу, ён пайшоў.
Хутка і ўсе пяцёра разбойнікаў адзін за адным выслізнулі з форткі пусткі.
Калі Гаўрош знік за паваротам вуліцы Бале, Бабэ адвёў Тэнард’е ў бок і запытаў:
— Ці бачыў ты хлапчука?
— Якога хлапчука?
— А таго, які ўзлязаў да цябе на сцяну з вяроўкай?
— Не, не разглядзеў. А што?
— Ды мне здаецца, што гэта твой сын.
— Ну? — здзівіўся Тэнард’е. — Ты думаеш?
XXVIII
ЭПАНІНА
Пасля таго першага спаткання Марыус і Казета бачыліся кожны вечар. Жан Вальжан нічога не падазраваў. Казета была вясёлая і шчаслівая, а яму больш нічога не было патрэбна. Вобраз Марыуса напаўняў яе душу і не зацямняў чыстаты яе нявіннага чала. Яна заўсёды была задаволеная і ва ўсім згаджалася з бацькам. У дзесяць гадзін заўсёды яны разыходзіліся на ноч. Казета адразу-ж бегла ў сад, дзе яе ўжо чакаў Марыус; там яны хаваліся ў нішы ля ганка, каб ніхто не мог убачыць іх з вуліцы, і ў іх пачыналася бясконцая гутарка, змест якой ніколі нельга перадаць.
Два месяцы цешыліся Казета і Марыус няземным шчасцем. Між тым, набліжаліся розныя цяжкасці.
Адзін раз увечары, калі Марыус ішоў на звычайнае спатканне, ён раптам пачуў, што яго гукнуў нехта. Ён узняў галаву.
— Добры вечар, пан Марыус!
Ён пазнаў Эпаніну. Гэтая сустрэча зрабіла на яго дзіўнае ўражаняе. З таго часу, як дзяўчына паказала яму дом на вуліцы Плюме, дзе жыла Казета, ён ні разу не ўспомніў пра яе, пра яе, якой, па сутнасці, ён быў абязаны сваім сучасным шчасцем. Убачыўшы яе цяпер, ён некалькі замяшаўся.
— А, гэта вы, Эпаніна?
— Чаму вы гаворыце мне „вы“? Хіба я вас пакрыўдзіла чым-небудзь? — запытала яна.
— Не.
