выпадку, калі на гэта не згодзяцца, то ён, Фашлеван, вымушаны будзе пакінуць службу, бо адчувае сябе зусім разбітым і няздольным да працы. У яго брата ёсць маленькая ўнучка, якая-б магла выхоўвацца тут і пасля, магчыма, пастрыгчыся ў манашкі.
Калі ён скончыў, ігумення запытала ў яго:
— Ці можаце вы дастаць к сёнешнему вечару жалезны шост?
— Навошта гэта?
— Каб скарыстаць яго як рычаг.
— Магу, прыпадобная маці, — адказваў Фашлеван.
Манашка моўчкі ўстала з крэсла і прайшла ў суседні пакой, дзе было пасяджэнне капітула. Фашлеван астаўся адзін.
Праз чвэрць гадзіны яна зноў увайшла і села на ранейшае месца.
— Ці вы добра ведаеце капелу? — запытала яна.
— А як-жа, — адказваў садоўнік, у мяне там ёсць клятушка, дзе я слухаю абедню.
— Ці даводзілася вам быць на кліросе?
— Разы два ці тры.
— Там трэба будзе падняць адну пліту ля алтара.
— Пліту, што зачыняе склеп?
— Так.
— Для гэтага спатрэбіцца па крайняй меры двое мужчын.
— Вам дапамогуць сёстры.
— Жанчыны не тое, што мужчына.
— У нас нікога іншага няма, кожны робіць, што можа.
— Вось мой брат — іншая справа.
— Да таго-ж, у вас будзе рычаг. У пліце ўвінчана кальцо, а камень умайстраваны так, што лёгка паварочваецца на восі.
— Слухаю, прыпадобная маці. Я адчыню склеп. А потым што?
— Яго трэба будзе зачыніць. Але спачатку…
— Што, прыпадобная маці?
— Туды трэба будзе апусціць нешта.
Запанавала маўчанне. Манашка ціха варушыла губамі, чытаючы малітву. Потым сказала:
— Бацька Фаван, памерла адна з нашых. Яна сканала на світанні. Гэта маці Крусіфіксіён. Праведніца. Яе перанеслі ў нябожчыцкую ля царквы. Пры жыцці маці Крусіфіксіён абарачвала ў ісціную веру. Абшчына была благаславеннай у асобе маці Крусіфіксіён. Да апошняй хвіліны яна была пры памяці, гутарыла і благаславіла нас і ўсю
