абіцель. Волю паміраючых трэба свята выконваць, бацька Фаван.
Фашлеван маўчаў.
— Яна спала ў сваёй труне на працягу дваццаці год, з дазволу свяцейшага бацькі нашага папы Пія VІІ. Трэба, каб яна была пахавана ў гэтай самай труне.
— Гэта праўда. І я павінен буду забіць цвікамі гэтую труну?
— Так.
— А як-жа з тою, што дастаўлена з канторы?
— Пакіньце яе. Чатыры сястры дапамогуць вам.
— Каб забіць труну, мне не трэба дапамогі.
— Яе трэба будзе апусціць у склеп.
— У які склеп?
— Пад прастолам.
— Але як-жа... — пачаў Фашлеван, падскочыўшы.
— Вы падымеце пліту з дапамогай кальца.
— Але-ж...
— Трэба свята выконваць волю нябожчыкаў. Быць пахаванай там-жа, дзе жыла, дзе малілася, было свяшчэннейшае жаданне нябожчыцы. Яна нас прасіла аб гэтым — значыць, загадала!
— Але-ж гэта забаронена.
— Забаронена людзьмі, загадана богам. Мы вам давяраем. Дык вырашана, бацька Фаван?
— Вырашана, прыпадобная маці.
— Вы заб'еце труну. Яе занясуць у капліцу, адслужаць заўпакойную абедню. Потым усе разыйдуцца. Каля адзінаццаці гадзін ночы вы прыдзеце з сваім ломам. Усё зробіцца ў вялікай таямніцы. У капеле будуць толькі чатыры сястры і вы. Трэба, каб усё было скончана па крайняй меры за чвэрць гадзіны да завутрані.
— Я пастараюся зрабіць усё, што магу. Усё зробіцца так, што ніхто ні аб чым не здагадаецца. Дык усё ўладжана, прыпадобная маці.
— Не, яшчэ не ўсё.
— Што-ж яшчэ?
— Астаецца пустая труна. Што з ёю рабіць?
— Яе пахаваюць.
— Пустую?
Запанавала маўчанне. Фашлеван задумаўся.
— Прыпадобная маці, скажыце, ці я буду адзін пры забіванні труны і ніхто апрача мяне не пакладзе на яго пакрывала?
— Ніхто. Але калі факельшчыкі будуць ставіць яе на дрогі, то адчуюць, што ў ім нічога няма.
