|
Ад самай раніцы застыўшы ўвесь ад сьцюжы,
стаіць з газэтамі ля крамы на рагу.
Па бруку носіцца, мяцеліцаю кружыць
грукат гораду, звычайны грукат-гул…
Вецер і мароз — ну проста дух займаюць,
а ён крычыць, схапіўшы бляск навін:
— Чан-Кай-Шы — нам здрадзіў у Кітаі!
— Кат-Пілсудзкі топіцца ў крыві!..
Над белым горадам зазьзяюць ясна зоркі,
на вуліцах дрыжыць вітрын электра-сьвет…
З „апошніх вестак“ скруціць ён… махоркі
і дамоў… з астаткамі газэт.
На печцы цёплае журналы разглядае,
у вочы сонныя залазіць чорны дым —
і скроні мёрзлыя спакойна зачыняе:
заўецца сон вяночкам залатым.
А раніцаю зноў — няхай мароз, завея,
няхай трашчыць старая галава —
у горад крочыць ён, і сэрца ледзянее,
і зноў за дзень — рубель, а можа два…
| 
