Успомнілася яшчэ Натальля. Тож плакала, корчылася. Прасіла, каб узяў з сабой, каб ня кідаў, і яна — як згаварыліся — тож усё:
— Падвёў… Пагубіў…
Нібы слоў больш ня ведаюць.
Яроцкі зусім раззлаваўся. Прыкра стала, пагасла радасьць, здаволеньне. Лёг на канапу, каб заснуць. Паляжаў, паварочаўся, але не заснуў. І здалося, што гэта перашкаджае напорна-пісклявы храп з верхняй паліцы. У вочы агіднаю плямай уткнулася круглае пуза. Ух, распароць-бы яго!
Устаў, штурхануў. Той здрыгануўся спрасонку.
— Га? Што?..
— Куды едзеце?
— У Гомель… А што?..
— Больш нічога…
— Дык што вы мяшаеце спаць?
— Сьпеце, колькі ўлезе… Праваднік!.. Праваднік!..
Гыркнулі дзьверы.
— Вы мяне клікалі?
— Як прыедзем у N, разбудзеце…
— Слухаю…
Зноў ціха, спакойна. Вагон курлыкае ласкава.
Па целе млосьць, пацягушкі. Значыць можна заснуць.