— Магу сказаць тое, чаго вы, пэўна, ня ведаеце.
— Hy?
— Вы мне ўпадабіліся.
— Ага! Гэта я таксама ведаю…
А вочкі гараць. А вочкі кідаюць гарэзныя іскрачкі. Яроцкі іх ловіць сваімі вачмі і адчувае з уцехай, як яны мякка казычуць нутро, абураюць сэрца лёгкім запалам.
— Мо‘ яшчэ скажаце што?
— Які галасок мілагучны! А вусны дрыжаць. Яшчэ момант, здаецца, і пырсьне са сьмеху.
— Мне з вамі прыемна. Я правяду вас. калі дазволіце.
— Калі ўжо так хочацца вам, дык што-ж… можна, я дазваляю.
Зьвярнулі за рог. Тут мала людзей. Тут лепш адчувае чалавек чалавека. Тут, здаецца, больш сьнегу, больш сонца, больш гэтай яснай марознай празрыстасьці, што ўлівае ў нутро здаровую сьвежасьць, што паліць на твары чырвань вясёлую.
Яроцкі глядзіць на дзяўчыну, любуецца. Салодка жмурацца вочы, туманяцца жарам вільготным. Гаворыць вуснамі толькі аднымі, бо гаворыць адно, а другое на ўме.
Так, узяць-бы яе — любую, сьвежую — узяць, як цукерку, як дарагі падарунак-гасьцінец і гладзіць, гладзіць. Не цалаваць, не Потым хіба…
