КНІГАПІС
Поэзія. Выданьне БДВ. Менск, 1930 г., стар. 85.
Малады поэта Валеры Маракоў выпусьціў за параўнальна невялікі час сваёй літаратурнай дзейнасьці 3 зборнікі вершаваных твораў.
Літаратурная творчасьць Маракова ў першыя часы насіла на сабе сьлед нявыразнасьці, грамадзкае жыцьцё пісьменьнікам было адбіта слаба, але за тое асабістыя настроі займаюць у вершах надзвычайна вялікае месца.
Інтэлігенцкая настраëвасьць прыводзіла вельмі часта маладога пісьменьніка да самакапаньня ў душы, а адсюль нязьбежныя ў яго вершах ноткі пэсімізму, што дало нават повад некаторым нашым крытыкам залічаць Валерыя Маракова ў катэгорыю пісьменьнікаў, якія знаходзяцца пад непасрэдным уплывам Есеніна і інш. упадачных поэтаў.
Пісьменьнік, перш за ўсё, імкнуўся формальнымі прыёмамі аздобіць свае вершы і зусім мала цікавіўся ідэолёгічным іх зьместам. І адсюль, як вынік, мы вельмі часта сустракаліся ў Маракова з такімі вершамі, у якіх формальны бок пераважаў і займаў больш пачэснае месца чым тэматыка, якая ў той-жа час была абмежаванай і прыблізна далей вершаў на тэмы каханьня і г. д. ня ішла.
Больш таго, мы сустракаліся ў маладога пісьменьніка з такім зьявішчам, калі ў яго вершы ўкладвалася надзвычайна многа перажываньняў, амаль кожны верш аўтар імкнуўся пісаць, чарпаючы матэр‘ял з глыбіні душы, і адсюль, як вынік, некаторая хваравітасьць перажываньняў, інакш кажучы — надрыў, які не пасуе да маладога песьняра.
|
„Ты бачыш ў крыві мае рукі, |
Мы ня хочам гэтым сказаць, што ад гэтага падае каштоўнасьць і апрацаванасьць вершаў Маракова. Уся справа ў тым, што, імкнучыся да фармальнага аздабленьня сваіх вершаў, пісьменьнік мімаволі не зварачае ўвагі на іх зьмест.
Соцыяльная вартасьць першых зборнікаў Валерыя Маракова была невялікай і вельмі доўга (а нават можна сустрэць такія гутаркі і зараз) шлі размовы аб тым, што Маракоў добра піша, вершы яго мілагучныя, але на гэтым і ўсё.
Перад маладым пісьменьнікам жыцьцё паставіла пытаньне: ці здольны ты адбіць нашу сучаснасьць, даць у сваёй творчасьці адбітак нашага жыцьця і будаўніцтва і ці зможаш ты сам прымаць удзел у гэтым будаўніцтве?
Выпушчаны ў 1930 г. зборнік вершаў Валерыя Маракова „Вяршыні жаданьняў“ зьяўляецца адказам на гэта пытаньне.
Зборнік „Вяршыні жаданьнаў“ зьяўляецца яркім паказьнікам, як пад уплывам нашага соцыялістычнага будаўніцтва зьмяняецца сьветапогляд пісьменьніка і як ён сам хоча прыняць актыўны ўдзел у гэтым будаўніцтве.
У гэтым зборніку мы ужо маем новыя тэмы, новыя „Жаданьні“. Пісьменьнік сам рашуча адмяжоў-
