На сцэну выйшаў Піпікаў. Ён зусім ня мерыўся гаварыць па справе Кісьляка, але паколькі той назваў яго, дык трэба выступіць. Да слова ён ня быў зусім падрыхтаваны.
— Я ведаю таварыша Кісьляка, зразумела. Ён парваў з бацькамі яшчэ раней. Гэта ўчынак, які сьведчыць лепш усяго аб таварышу. Другая справа, калі-б ён парваў, скажам, з бацькамі ў дваццатым годзе, калі яшчэ ня было нэпу, дык гэта ён тады мог-бы рабіць каб прымазацца, а зараз ён меў поўную магчымасьць жыць панам, як бацькі, але ён парваў з бацькамі, адрокся ад іх. Я ведаю, ён актыўна працаваў. Ён, бязумоўна, гадзіцца ў комсамол...
Нехта зарагатаў у салі. Нехта кінуў рэпліку.
— Ну й пераканаў-жа!..
Нехта крыкнуў прапанову зацьвердзіць Кісьляка ў комсамол.
Пасьля гэтага выступіў адзін з членаў бюро ячэйкі.
— Я прашу слова... Я лічу, што мы ня зусім сур’ёзна падыходзім да гэтага пытаньня. Я ня маю ніякіх мотываў, вярней доказаў, але лічыў і лічу, што ў комсамол Кісьляку яшчэ рана. Парваць з бацькамі гандлярамі не такое ўжо й геройства, як думаюць таварышы...
Яго перабілі крыкі.
— Калі няма мотываў, дык чаго вылазіш?
— А ты хіба пробаваў, што гэта за геройства?
Комсамолец ня спыняўся.
— ... Няхай папрацуе яшчэ, у комсамол пасьпее. Няхай пакажа сябе.
