Гэта старонка не была вычытаная
Мельхталь.
Не мог я зносіць подлыя размовы
Нягодніка: „Мужык захоча
Хлеб есці, дык няхай цягае сам свой плуг“ —
Нібы-та у душу маю ён рэзнуў,
Калі быкоў стаў выпрагаць ён з плуга;
Яны мычалі глуха, быццам чулі
Знявагу і ўпёрліся рагамі;
Тады адчуў я справядлівы гнеў
І, непрытомны, біць яго стаў кіем.
Вальтэр Фюрст.
О, калі мы ледзь стрымліваем сэрца, —
Як утрымацца палкай маладосці!
Мельхталь.
Шкада вось бацькі мне — яму апора
Патрэбна, а далёка яго сын.
Яго ляндфогт не церпіць, бо заўсёды
Стаяў ён за свабоду і за права.
Старога хто ад крыўды абароніць?
Эх, будзь што будзе, я пайду туды.
Вальтэр Фюрст.
Чакайце, узмацніцеся цярпеннем,
Пакуль з лясоў да нас надыйдуць весткі.
Я чую стук, быць можа, пасланец
Ляндфогта. Вы схавайцеся. У Уры
Ад Ляндэнбергера вам небяспека;
Адзін тыран другому памагае.
Мельхталь.
Яны нас вучаць што рабіць.
