Перайсці да зместу

Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/182

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Тэль.

Няшчасны, мабыць знаў цябе твой дзядзька,

Што не даваў табе зямлі і ўлады!
Ты сам цяпер сваім учынкам дзікім
Яго прысуд жахліва апраўдаў.
А дзе-ж паплечнікі твае ў забойстве?

Парыцыда.

Там, куды духі помсты завялі іх;
Пасля той справы я ўжо іх не бачыў.

Тэль.

Асуджан ты і друг цябе пакіне,
А вораг над табою мае волю.

Парыцыда.

Затым і абыходжу я дарогі
І ў хату я пастукацца баюся,
Ў пустыню накіроўваю я крокі;
І страшны сам сабе блуджу ў гарах
І сам перад сабою адступаю,
Убачыўшы свой твар у ручаі.

Калі ў вас людскасць і спагада ёсць… (Падае
перад ім на калені).

Тэль (адвярнуўшыся).

Устаньце, ўстаньце!

Парыцыда.

Не, не ўстану я
Пакуль вы не дасце мне дапамогі.

Тэль.

Я, грэшны, ці магу дапамагчы вам?
Але устаньце; хоць і злую справу
Зрабілі, ўсё-ж вы — чалавек. Я так-жа;