Увысь я чыстыя ўздымаю рукі,
Кляну цябе і твой учынак. Мсціўся
Я за правы прыроды, што ты зганьбіў.
Я-ж даражэйшае сваё абараняў.
Парыцыда.
Штурхаеце мяне вы прэч, у роспач?
Тэль.
Мне страшна нават гаварыць з табой,
Ідзі сваёй жахліваю дарогай!
Пакінь мой дом, нявіннасць тут жыве!
Парыцыда (хоча выйсці).
Дык не магу больш і не хочу жыць я!
Тэль.
І ўсё-ж шкадую я цябе. О божа!
З такога роду, гэткі малады,
Ўнук імператара майго Рудольфа,
Цяпер забойца ля майго парога
Парыцыда.
Калі вы плакаць можаце, хай лёс мой
Кране вас; ён жахлівейшы. Я князь,
Я быў ім і я мог-бы быць шчаслівым,
Калі-б я нецярплівасць утрымаў.
Мне зайдрасць сэрца раніла, я бачыў
Юнацтва майго брата Леапольда,
Увенчанае славаю і ўладай,
Мяне-ж, узростам роўнага яму,
Ў няпоўналецці рабскім марнавалі.
