Ці ён па справядліваму судзіў,
Ці бараніў прыгнечаных нявіннасць,
Ці ён калі паслоў паслухаў нашых,
Што да яго ў бядзе мы пасылалі?
Не, не зрабіў для нас кароль нічога
І калі-б самі не ўзяліся мы
Абараніць сябе рукою ўласнай,
Ён не памог-бы. Дзякаваць яму?
Няўдзячнасць сеяў ён ў далінах гэтых
Высока ён стаяў і мог бы быць
Сваіх народаў бацькам, але ён
Любіў сваёй раднёю больш займацца.
Дык хай яны па ім цяпер і плачуць!
Вальтэр Фюрст.
Не радуемся згубе мы яго
І ўспамінаць цяпер не будзем ліха,
Яно ад нас далёка, але мсціцца
За смерць таго, хто нам дабра не даў
Не падыходзіць гэта нам ніяк.
Любоў павінна быць свабодным дарам;
А смерць ад абавязкаў вызваляе:
Ніякіх мы даўгоў прад ім не маем.
Мельхталь.
Хай плача у палацы каралева.
Няхай узносіць аж да неба скаргі,
Ты вызвалены бачыш тут народ,
Ён тое-ж неба дзякуе таксама.
Хто хоча спачування — сей любоў.
(Імперскі пасол адыходзіць).
