Гэта старонка не была вычытаная
Вальтэр Фюрст.
О, божа! Мой унук стаяў пад ім.
Галасы.
Прэч гэты помнік злоснай тыраніі!
Ў агонь яго.
Вальтэр Фюрст.
Не, не, лепш захаваем!
Ён зброяй паслужыў для тыраніі —
Хай стане ён цяпер свабоды знакам!
(Сяляне — жанчыны, мужчыны і дзеці стаяць і сядзяць на бярвеннях раскіданых рыштаванняў, стварыўшы маляўнічае поўкола).
Мельхталь.
Так радасна стаім мы на руінах
Прыгнёту, выканаўшы так сумленна
Саюзную сваю прысягу ў Рутлі.
Вальтэр Фюрст.
Пачатак ёсць, але няма канца.
Адзінства і адвага нам патрэбны;
Паверце, што кароль не замарудзіць
Памсціцца за свайго ляндфогта смерць
І зноў вярнуць тых, каго мы прагналі.
Мельхталь.
Няхай сюды прыходзіць з войскам ён,
Але з сярэдзіны прагнаны вораг,
Знадворнага-ж мы здолеем спаткаць.
Руоды.
Праходаў мала паміж гор у нас,
Мы іх грудзьмі сваімі загародзім.
