Перайсці да зместу

Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/142

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Рудэнц (шпарка ўваходзячы).

Ён жыў? Пачуе ён мяне, скажыце?

Вальтэр Фюрст (паказвае, адвярнуўшы твар).

Цяпер вы нам барон і абаронца.
Імя другое мае гэты замак.

Рудэнц (заўважыў мёртвае цела, у смутку).

Спазнілася раскаянне маё?
І ён не мог пражыць яшчэ хвіліну,
Каб бачыць сэрца новае маё?
Я занядбаў яго праўдзівы голас,
Пакуль ён жыў яшчэ. Яго няма,
Навек ён адыйшоў і кінуў мне
Груз незаглажанай віны! Скажыце,
Ці ён з няласкай да мяне памёр?

Штаўффахер.

Пра ваш учынак ён прад смерцю чуў,
Адвагу вашу ён благаславіў!

Рудэнц (становіцца на калені перад нябожчыкам).

Так, лепшага з людзей святое цела!
Нябожчык мілы! Прысягаю я
На мёртвую руку тваю — парваў я
З чужынцамі ўсе сувязі навекі;
Вярнуўся да свайго народу я.
Швейцарац я, і вечна буду ім

Усёй душой. (Устае). Па ім жалобу ўздзеньце,

Па бацьку ўсіх, але адкіньце роспач!
Ён не адно багацце мне пакінуў,
Ён сэрца, дух свой ён пакінуў мне
І маладосць мая зрабіць павінна
Ўсё, чым ён вам застаўся вінават.