Гэта старонка не была вычытаная
Атынгаўзен.
Вось панства са сваіх высокіх замкаў
На вернасць прысягае гарадам;
У Юхтландзе, ў Тургау пачалося,
Шляхетны Берн ўздымае галаву,
Фрайбург — апора цвёрдая свабоды,
Узброіў свае цэхі смелы Цюрых
На бойку — і улада караля
Ўжо ломіцца ля сцен яго магутных.
(Далей ён гаворыць прарочым тонам — яго прамова
ўздымаецца да натхнення).
ўздымаецца да натхнення).
І бачу я магнатаў і князёў, —
У панцырах сваіх яны выходзяць
З вясёлым пастухоў народам біцца.
Бой будзе на жыццё і смерць, і славай
Пакрые ён скрываўленыя сцежкі.
Ўпадзе нагімі грудзьмі селянін
Свабоднаю ахвяраю на дзіды!
Паломіць іх, пальецца кроў паноў,
І ўздыме пераможны сцяг свабода.
(Ціснучы рукі Вальтера Фюрста і Штаўффахера).
Трымайцеся вы разам — моцна, вечна,
Трымайцеся вы разам — моцна, вечна,
Ў свабодзе ўсе сваімі быць павінны —
Пастаўце варту на гарах высока,
Каб мог хутчэй сабрацца ваш саюз —
І будзьце разам, разам, разам…
(Ён падае назад на падушкі — памірае, але не выпускае рук. Фюрст і Штаўффахер доўга моўчкі глядзяць на яго; потым адыходзяць, аддаючыся свайму смутку. Тым часам збіраюцца слугі, набліжаючыся з адзнакамі вялікага гора, некаторыя падаюць на калені плачуць; у часе гэтай маўклівай сцэны чуваць звон замкавых званоў).
