Каля малога Аксена, узнялася
Такая жудасная навальніца
З глыбокіх прорваў і цяснін Готарда,
Што у грабцоў дыханне заняло,
І спадзяваліся усе загінуць.
Тады пачуў я, як адзін слуга
Сказаў, звяртаючыся да ляндфогта:
„Вялікая бяда над намі, пане,
І мы цяпер нясемся ў зубы смерці.
Ніводзін з стырнікаў не можа даць
Ніякай дапамогі, ні парады
Прад гэткім жахам, але з намі Тэль,
Што, каб яго цяпер нам скарыстаць?“
Тады ляндфогт сказаў: „Тэль, калі ты
Патрапіш выратаваць нас ад буры,
Я загадаю зняць з цябе кайданы“.
Я адказаў: „Так, з божай дапамогай
Я-б выратаваць пастараўся ўсіх нас!“
Тады я быў развязаны і стаў
Каля стырна і човен сам павёў.
І кіраваў да берагу рупліва,
Каб дзе зручней саскочыць з чоўна мне;
І вось заўважыў раптам я скалу,
Што па-над возерам навісла нізка.
Рыбак.
Я ведаю, там, дзе вялікі Аксен,
Але-ж занадта стромкая яна
І з чоўна на яе ніяк не скочыш.
