Перайсці да зместу

Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/114

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Няхай ідзе спакойна ён да хаты,
Ён ведае цяпер вас; гэты момант
Запомніць ён і ўсе яго нашчадкі.

Геслер.

Давайце месца. Ну, чаго-ж марудзіш?
Ты вінен — і цябе забіць я мог-бы,
А я твой лёс ласкава аддаю
Табе, ў твае дасведчаныя рукі.
Той на мяне не можа наракаць,
Каго зрабіў я панам свайго лёсу.
Сваім мастацтвам выхваляўся ты.
Цяпер, стралец, яго ты нам пакажаш:
І мэта слаўная і ўзнагарода.
Папасці у кружочак чорны можа
Хто хоча. Але толькі той мастак,
Хто у сваё мастацтва цвёрда верыць,
Каму не здрадзіць ні рука ні вока.

Вальтэр Фюрст (падае перад ім на
калені).

О, пан ляндфогт, мы ўсе цябе шануем.

Дык будзьце ж справядлівым — забярыце

Дабра майго палову, ўсё вазьміце.
Над бацькам толькі злітуйцеся вы.

Вальтэр Тэль.

Дзед, не схіляйце перад ім калені.
Скажыце, дзе мне стаць. Я не баюся.
Ў палёце бацька можа птушку збіць,
У сэрца сына ён не можа трапіць.