Гэта старонка не была вычытаная
Дзе дрэвы і крыніцы ўсе жывуць,
У бацькаўшчыне, будзеш ты маёй:
Я век любіў яе! Я адчуваю,
Што шчасце без яе было-б не поўным.
Берта.
Дзе больш шукаць іх, выспаў тых шчаслівых,
Калі не тут, ў краіне чыстай гэтай?
Тут, у спрадвечным вернасці гняздзе,
Дзе фальш сабе прытулку не знаходзіць?
Тут зайздрасць шчасця нам не замуціць
Тут зайздрасць шчасця нам не замуціць
І светлыя часы у нас пачнуцца.
Цябе я бачу ў мужнасці тваёй,
Як першага між вольных і між роўных,
Увенчанага шчыраю пашанай,
Як караля вялікае дзяржавы.
Рудэнц.
Цябе я бачу, ўсіх жанчын вянец,
Прывабную руплівасцю жаночай
Зрабіўшай ў хаце неба для мяне
Нібыта з кветак веснавых вяночак, —
Ты мне жыццё спакоем аздабляеш,
Ўсё радуеш кругом і ажыўляеш!
Берта.
Вось чаму, друг мой, сумавала я,
Калі глядзела, як ты сам сваё
Руйнуеш шчасце. Што было-б са мной,
Калі-б я за драпежнікам пайшла,
За катам края ў замак яго змрочны!
Няма тут замка. Не аддзелен мурам
Народ, якому шчасце я нясу!
