Гэта старонка не была вычытаная
Яны і сэрцам не згараюць
І у турме
Чужога краю
Ня хіляць гордай галавы!
*
Хутка вышла Кулік
З комсамолу…
Абвянчалася з нейкім панком…
І знайшла з ім
Жаданую долю,
І знайшла сабе цёплы
Дом…
Былі ночы жаночых абдымкаў,
Нехта грубай
І дзікай рукой
Даў прытулак ёй,
Даў ёй скарынку,
Як і ўсякай-бы
Іншай
Другой…
Гаварыла —
Знайшла сабе шчасьце,
Гэта сталы
Зусім чалавек.
І абчымсьці ўздыхала так часта,
Пад таемныя рухі брывей.
Можа быць,
Аб былым шкадавала;
Ці чыноўніка мужа кляла…
Усё-ж калісьці
З другімі ішла
Ў залатую і сьветлую даль.
