Гэта старонка не была вычытаная
III
Надрыўны боль. Так ціха ў полі.
ў з болю месяц акалеў
І ня стрымаць
Нам злога болю
І ня пусьціць яго на лёс.
Цяпер няма
Нідзе прыпынку…
Дзе-ж родны дом мае душы…
За хлеба чорствую
Скарынку
Няўжо я мучыўся і жыў?
Ня тое, не!.. Ў прасторах сьвету,
Ў палёх краінных і чужых
Я гадаваў
Жывую мэту
Надзей вясёлых і жывых.
Па дружбе сэрца дарагой…
Мяне —
Ніхто тут ня прытуліць
Сярод, тупіц
І між зьвяроў…
З балота бруду і мяшчанства
Ўсё-ж бачыў полымя зарніц.
Я гадаваў ў сабе
Паўстанца
І новым дням схіляўся ніц…
*
Спаткаўся з ёй ў зялёны вечар,
І словы дзіўныя казаў,
Аб дружбе палкай,
