Гэта старонка не была вычытаная
Чалавечай
І пра пачуцьцяў дзіўны сад.
„Дзяўчына мілая,
Дзяўчына любая такая,
Табой ўсхвалёваны, табе кажу,
Калі сягоньня шчыра
Пакахаеш ты, —
Аддам табе
Ўсё сэрца,
Ўсю душу…
Дзяўчына сьветлая,
Пачуцьцяў зоранька,
Агонь у сэрцы, ў юным, засьвяці,
Я стану, любая,
Такім-жа скоранька,
Такім-жа сьветлым, чыстым
У жыцьці“…
Быў падфарбован ласкай вечар.
Ах, вечар быў
Ў яе вачох…
Нашто-ж я браў яе за плечы
І слухаў дрож крыві ў плячох…
Дрыжалі далі ў майскай стоме,
І ў стоме
Сам я ўвесь дрыжаў…
І ты казала каля дому:
„Не гавары ніяк…
Нікому…
На шчоках лёг стыдлівы жар…
*
Закруціліся дні і тыдні.
Па дарогах разьвеяўся пыл…
Часта, часта
Ўставалі злыдні
З сутарэньняў жывых магіл.
