Перайсці да зместу

Старонка:Вянок (1927).djvu/70

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

УПАЛІ З ГРУДЗЕЙ ПАНА БОГА…

Упалі з грудзей пана бога,
Парваўшыся, пацеркі зор.
Яны раскаціліся ў небе,
Усыпалі сіні прастор.
І стуль так маркотна і пільна
На край мой радзімы глядзяць…
Што-ж там яны, ясныя, бачаць?
Чаго ўсё дрыжаць і дрыжаць?…