Сястра зірнула на містэра Пембльчука, які пагладжваў ручкі свайго крэсла і пацвярджальна ківаў галавою, як чалавек, які загадзя ўсё ведаў і прадбачыў.
— Колькі-ж вы атрымалі? — запыталася сястра і засмяялася, дапраўды засмяялася!
— Як-бы аднеслася шаноўная кампанія, скажам, прыкладна, да дзесяці фунтаў? — запытаў Джо.
— Мы-б сказалі — нядрэнна, — жвава падхапіла сястра. — Не надта многа, але даволі.
— Дык падымайце вышэй, — сказаў Джо.
Гэтая бессаромная шэльма, Пембльчук, зараз-жа кіўнуў галавою і сказаў, пагладжваючы ручкі крэсла:
— Так, сударыня, падымайце вышэй.
— Што скажа шаноўная кампанія на дваццаць фунтаў? — казаў далей Джо.
— Цудоўна, лепшага і жадаць нельга, — адказала сястра.
— Падымайце вышэй, — сказаў Джо.
Гэты нізкі ліцамер, Пембльчук, зноў кіўнуў галавою і сказаў з прабачлівым смехам:
— Падымайце вышэй, сударыня. Больш дваццаці фунтаў. Добра, добра! Далей, Джозеф.
— Ну, каб ужо вас не мучыць, — сказаў Джо, падаючы маёй сястры кашалёк, — калі ласка, атрымайце дваццаць пяць фунтаў.
— Атрымайце дваццаць пяць фунтаў, сударыня, — адазваўся бестыя Пембльчук, устаючы, каб паціснуць ёй руку. — Але гэтая сума не перавышае вашых заслуг; тое-ж самае я казаў і раней, калі пыталіся маёй думкі, — і дай бог, каб гэтыя грошы зрабілі вам прыемнасць.
Роля гэтага падляца была і так ужо даволі агідная, але ён пайшоў далей, заявіўшы з прабачлівым выгля-
