— Мацью прыдзе нарэшце глянуць на мяне, калі мяне пакладуць на гэты стол, — сурова прамовіла міс Гевішам. — Яго месца будзе тут, у маіх галавах. — І яна стукнула кастылём па сталу. — А ваша тут! А вашага мужа там. Сара Покет стане вось тут, а вось тут Джорджыяна. Цяпер вы ўсе ведаеце, куды стаць, калі з‘явіцеся піраваць нада мною. А цяпер ідзіце.
Звярнуўшыся да мяне, яна сказала:
— Хадзем, хадзем!
І мы зноў узяліся кружыцца.
— Я думаю, нам не астаецца нічога больш, як выканаць гэта патрабаванне і пайсці! — усклікнула Каміла. — Прыемна хоць не надоўга ўбачыць прадмет сваёй любві і пашаны. Я ўспомню аб гэтым з журботным задавальненнем, калі прачнуся ноччу. Я цвёрда рашыла ніколі не выстаўляць напаказ сваіх пачуццяў, але так цяжка слухаць, калі табе кажуць, быццам ты, як які-небудзь людаед, жадаеш піраваць на пахаванні сваёй радні — ды прытым яшчэ прапануюць табе выйсці вон. Вось ідэя.
Тут місіс Каміла паслала здалёк пацалунак міс Гевішам і ўрачыста вышла.
Сара Покет і Джорджыяна пачалі спрачацца, каму выйсці апошняй, але Сара была надта спрактыкаваная, каб даць сябе ашукаць, і так спрытна тупала вакол Джорджыяны, што прымусіла-такі тую выйсці першаю. Атрымаўшы такім чынам магчымасць эфектна развітацца сам-на-сам, — яна сказала:
— Няхай благаславіць вас госпад бог, дарагая міс Гевішам!
І ўсмешка ўседаруючага шкадавання аб слабасцях астатніх мільгала на яе твары.
Міс Гевішам спынілася ля каміна, паглядзела на агонь, бармочучы нешта сама сабе, і сказала:
