— Вядома, што можа быць лягчэй? — згадзілася міс Сара Покет.
— О, так, так! — зарыдала Каміла, усхваляваныя пачуцці якой падняліся цяпер, як відаць, да самых грудзей. — Усё гэта безумоўная праўда: неразумна быць такою шчыраю. Але я не магу інакш. Няма сумнення, што маё здароўе было-б куды лепшае, калі-б я была менш чуллівай, але, калі-б нават я магла, я не жадала-б змяніць гэтай рысы майго характару. Яна прычыняе мне шмат пакут, але затое як прыемна ўсведамляць у сабе гэтую рысу, калі прачынаешся ноччу!
Тут слёзы зноў паліліся струменем.
Увесь гэты час мы з міс Гевішам ні разу не спыняліся і кружыліся па пакоі, то чапляючы гасцей за адзежу, то адыходзячы ад іх на ўсю даўжыню гэтага змрочнага пакоя.
— Вось, напрыклад, Мацью, — казала далей Каміла, — ён не прызнае ніякага сваяцтва; ніколі нават не зойдзе сюды, не пацікавіцца даведацца, як адчувае сябе міс Гевішам. Я ўпала на канапу і праляжала некалькі гадзін у непрытомнасці дзякуючы дзіўным і незразумелым паводзінам Мацью, і ніхто мне нават не падзякаваў.
— Я думаю! — уставіла суровая лэдзі.
— Вось бачыце, мая любая, — дадала міс Сара Покет, — вам трэба было-б запытацца ў сябе, ад каго-б уласна вы маглі чакаць падзякі.
— Не чакаючы ніякай падзякі або чаго-небудзь падобнага, — казала далей Каміла, — я заставалася ў такім стане цэлыя гадзіны, і Раймонд сведка, да чаго дайшлі мае спазмы і якім бяссільным аказаўся інбір; па другі бок вуліцы ў фортэпіяннага настройшчыка былі чуваць мае стогны, і бедныя яго дзеці думалі, што гэта галубы варкуюць воддаль. І пасля гэтага мне кажуць…
