— Я ўсё-ж такі з‘ем маё снеданне раней, чым яны прыкончаць мяне, — сказаў ён. — З‘ем усё да апошняй крошкі, хоць-бы зараз-жа пасля гэтага мяне ўсцягнулі на шыбеніцу. Спраўлюся са снеданнем — спраўлюся і з азнобам, — хоць на заклад.
Ён еў усё адразу: і рубленае мяса, і хлеб, і сыр, і пірог, прычым ўвесь час падазрона ўгладаўся ў вакольны туман і часта прыслухоўваўся, пакідаючы нават есці.
Раптам нейкі гук, ці яму так здалося, прымусіў яго ўздрыгануцца, і ён рэзка запытаўся:
— Ды ці не ашукваеш ты мяне, чарцянё? Ты нікога не прывёў з сабою?
— О, не, сэр. Не!
— І нікому не даручыў ісці за табою следам?
— Не.
— Добра, я табе веру. Ды і злы-ж быў-бы ты шчанюк, калі-б у твае гады мог дапамагаць цкаваць няшчаснага бегляца, які і так хутка акалее ад голаду і холаду, як які-небудзь чорны жук.
У горле ў яго нешта захрыпела, нібы ў старым гадзінніку, калі ён збіраецца біць, і ён правёў па вачах сваіх брудным, жорсткім рукавом. Шкадуючы яго ад шчырага сэрца і бачачы, як ён патроху зноў узяўся за пірог, я набраўся смеласці і сказаў:
— Вельмі рад, што ён вам спадабаўся.
— Ты, здаецца, нешта сказаў?
— Я сказаў: вельмі рад, што ён вам спадабаўся.
— Дзякую, хлопчык. Гэта праўда.
Мне часта прыходзілася назіраць, як есць наш вялікі дваровы сабака, і цяпер я бачыў здзіўляючае падабенства паміж сабакам і гэтым чалавекам. Ён хапаў і рваў ежу з ненасытнай прагнасцю, якраз як сабака, глытаў кавалкі, амаль не жуючы, і ўвесь час азіраўся па баках, нібы баяўся, што хто-небудзь прыдзе і адбярэ ў яго пірог.
