— А я ні за што-б не захацела гэтага, калі-б была на вашым месцы, — усклікнула яна. — Вось ужо не варта!
— Але, Бідзі, — казаў далей я з некатораю суровасцю, — у мяне ёсць асаблівыя прычыны жадаць стаць джэнтльменам.
— Вядома, вам відней, Піп, але няўжо вы думаеце, што вы былі-б тады шчаслівейшы, чым цяпер?
— Бідзі, — усклікнуў я нецярпліва, — цяпер я зусім не шчаслівы. Мне апрыкрылі і маё жыццё, і маё рамяство. З таго часу як я запісан у падмайстры, я зненавідзеў і адно і другое. Я ніколі не буду і не магу быць шчаслівым, пакуль буду весці такое жыццё, якое вяду цяпер.
— Гэта шкада, — сказала Бідзі, сумна ківаючы галавою.
Я сам часта думаў, што гэта шкада, і цяпер, калі Бідзі выказала мне свае ўласныя пачуцці, я гатоў быў заплакаць ад прыкрасці і роспачы. Я сказаў ёй, што яе праўда і што я сам ведаю, як гэта сумна, але што дапамагчы гэтаму немагчыма.
— Калі-б я толькі мог прымірыцца са сваім лёсам і хоць напалову палюбіць кузню так, як я любіў яе ў дзяцінстве, я ведаю, што гэта было-б лепш для мяне. Я скончыў-бы вучэнне, стаў-бы таварышам Джо, а потым, можа, жаніўся-б з вамі, і мы сядзелі-б па нядзелях на гэтым самым беразе зусім іншымі людзьмі. Я-ж гадзіўся-б для вас, Бідзі, ці не праўда?
Бідзі ўздыхнула, паглядзела на плыўшыя міма караблі і адказала: «Так, я не надта пераборлівая». Гэта было не асабліва прыемна, але я ведаў, што яна не хацела сказаць нічога крыўднага.
— І замест таго, — казаў далей я, — вось я які! І нездаволены, і непакойны, і… вядома, тое, што я такі
