— Вы з тых людзей, Бідзі, якія ўмеюць карыстацца ўсякім зручным выпадкам. Да паступлення к нам у вас не было такіх выпадкаў, і паглядзіце, як вы ўдаскаваліліся.
Бідзі мільком зірнула на мяне, не пакідаючы шыць.
— Аднак-жа я была першым вашым настаўнікам. Хіба не праўда? — запытала яна.
— Бідзі! — усклікнуў я са здзіўленнем. — Вы плачаце!
— І не думаю! — сказала ўсміхаючыся Бідзі. — Адкуль вы гэта ўзялі?
Але я бачыў, як сляза скацілася на яе работу. Я сядзеў моўчкі, прыпамінаючы цяжкія абставіны, якія акружалі яе ва ўбогай маленькай крамцы, успомніў шумныя вячэрнія ўрокі і няшчасную старую разваліну, з якою ёй прыходзілася заўсёды вазіцца. І я падумаў, што, мабыць, нават і ў тыя злашчасныя часы ў Бідзі ўжо таілася ўсё тое, што развівалася цяпер. Нездарма-ж я, пры першым-жа нездавальненні сабою, звярнуўся за дапамогаю да яе і лічыў гэта зусім натуральным.
— Вось што, Бідзі, — сказаў я, — будзем мы з вамі часцей гутарыць, як бывала даўней, і я буду заўсёды раіцца з вамі, як раней. Хадзем у наступную-ж нядзелю гуляць на балоты і там добра пагаворым.
Сястру мы ніколі не пакідалі адну; але Джо вельмі ахвотна ўзяўся даглядаць яе ў нядзелю, і мы з Бідзі пайшлі гуляць. Было лета, і надвор‘е стаяла цудоўнае. Дайшоўшы да ракі, мы селі на беразе; хвалі мякка ўдараліся каля самых нашых ног, і ад гэтых гукаў цішыня, панаваўшая навокал, здавалася яшчэ больш поўнаю. Я рашыў, што гэта зусім зручны час і месца для шчырай гутаркі з Бідзі.
— Бідзі, — пачаў, я, узяўшы ад яе слова, што гэта астанецца паміж намі, — я хочу стаць джэнтльменам.
