Перайсці да зместу

Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/49

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Я думаю, што яна вельмі ганарлівая, — прашаптаў я.

— А яшчэ?

— Што яна вельмі прыгожая.

— А яшчэ?

— Што яна любіць крыўдзіць.

— А яшчэ?

— Мне хочацца дадому.

— Як? І ніколі не бачыць яе больш, не гледзячы на тое, што яна такая прыгожая?

— Не ручаюся, што мне ніколі больш не захочацца бачыць яе, але цяпер мне хочацца дадому.

— Зараз пойдзеш, — сказала гучна міс Гевішам. — А цяпер канчай гульню.

Мы дакончылі гульню, і я астаўся дурнем. Эстэла кінула на стол карты, нібы пагарджала імі за тое, што яны пабывалі ў мяне ў руках.

— Калі-ж назначыць табе прыйсці? — сказала міс Гевішам. — Пачакай, дай мне падумаць.

Я напомніў ёй, што ў нас сёння серада, але яна зноў спыніла мяне нецярплівым рухам правай рукі.

— Добра, добра! Мне няма справы да таго, якія там у вас дні ў тыдні і якія тыдні ў годзе. Прыходзь праз шэсць дзён. Чуеш?

— Чую, міс.

— Эстэла, адвядзі яго. Дай яму паесці, і няхай ён, пакуль есць, паходзіць і агледзіцца. Ідзі, Піп.

Я сышоў уніз услед за свечкаю, як раней падняўся наверх за гэтай самай свечкаю, і Эстэла пакінула яе на ранейшым месцы. Яркі бляск дзённага святла ашаламіў мяне, і мне здалося, што я правёў некалькі гадзін у гэтым дзіўным пакоі, дзе днём гарэлі свечкі.

— Табе прыдзецца пачакаць тут, хлопчык, — сказала Эстэла і знікла, зачыніўшы за сабою дзверы.

Яна вярнулася з хлебам, ялавічынай і невялікім кубкам піва. Яна паставіла кубак на адну з каменных

48