няма ніякіх непаразуменняў: усё, што я ведаю аб міс Гевішам, ведаеце і вы.
— І вам таксама, — адказваў я, — вядома ўсё, што ведаю я.
Мы шмат і весела балбаталі, і я запытаўся ў яго, між іншым, чым ён займаецца.
— Я капіталіст, страхую караблі, — адказаў ён і, заўважыўшы, што я акінуў позіркам пакой, шукаючы якіх-небудзь адзнак караблёў ці капітала, дадаў: — у Сіці.
— Я думаю таксама, — казаў ён далей, закладаючы вялікія пальцы ў кішэні камізэлькі, — пачаць гандаль з Вест-Індыяй — цукрам, тутуном і ромам і яшчэ з Цэйлонам — спецыяльна слановаю косцю.
— Вам спатрэбіцца шмат караблёў, — сказаў я.
— Цэлы флот, — адказаў ён.
Аслеплены размахам яго прадпрыемстваў, я запытаў, дзе цяпер пераважна гандлююць застрахаваныя караблі.
— Я яшчэ не пачаў страхаваць, — адказаў ён, — я яшчэ толькі прыглядаюся.
— А-а!
— Так, я служу ў канторы і прыглядаюся.
— А кантора прыносіць якую-небудзь выгаду? — запытаўся я.
— Каму? Вы хочаце сказаць: маладому чалавеку, які ў ёй служыць?
— Так, вам.
— Мне? Н-не, не.
Ён сказаў гэта тонам чалавека, які дакладна звярае свае рахункі і асцярожна падводзіць баланс.
— Прамой выгады для мян няма, гэта значыць я нічога не атрымліваю і павінен яшчэ ўтрымліваць сябе.
Сапраўды, справа здавалася н асабліва выгаднай, і я паківаў галавою, даючы зразумець, што цяжкавата скласці капітал пры такіх даходах.
137
