але цалкам упэўнен у гэтым, і я сказаў сабе: «Які-ж ты дурань, Піп!»
Бідзі ніколі нікога не зневажала і не была капрызная, а заўсёды спакойная; ёй не магло-б быць прыемна мучыць мяне; яна хутчэй зрабіла-б балюча сабе, а не мне. Як-жа магло здарыцца, што я любіў яе менш, чым Эстэлу?
— Бідзі, — сказаў я, калі мы павярнулі дадому, — мне вельмі-б, вельмі хацелася, каб вы накіравалі мяне на правільны шлях.
— І мне таксама, — сказала Бідзі.
— Калі-б я мог закахацца ў вас! Вы не гневаецеся за маю шчырасць? Мы-ж старыя знаёмыя, Бідзі.
— Вядома, не! — сказала Бідзі. — Ды і не ва мне справа. Але вы ніколі не закахаецеся ў мяне.
Цяпер мне гэта здавалася менш немагчымым, чым некалькі гадзін назад. Таму я сказаў ёй, што далёка ў гэтым не ўпэўнен. Але Бідзі сказала, што яна ў гэтым упэўнена, і сказала вельмі рашуча.
Калі мы падышлі да могілак, нам прышлося перайсці грэблю і пералезці плот каля шлюза. Раптам невядома адкуль проста перад намі выскачыў стары Орлік.
— Эге, — прабурчэў ён, — куды гэта вы ідзеце?
— Як куды? Вядома, дадому.
— Дык я праводжу вас.
Бідзі вельмі не хацелася, каб ён ішоў з намі, і яна шапнула мне: «не дазваляйце яму ісці з намі, я яго не люблю». Паколькі я таксама недалюбліваў яго, то і сказаў яму, што мы вельмі яму ўдзячны, але не маем патрэбы ў праважатых. У адказ на мае словы ён гучна засмяяўся і адстаў ад нас, але неадступна кандыбаў, за некалькі крокаў ззаду.
Мне хацелася даведацца, ці не падазрае яго Бідзі ў замаху на маю сястру, і я запытаўся ў яе, за што яна яго не любіць.
101
