Гэта старонка не была вычытаная
Як чэзнеш ты, нешчасны беларусе,
У валачобнікі запісаны судзьбінай…
Што год ты ходзіш дабравольным жэбраком
І рабство вечнае ўсхваляеш пад вакном.
Ці-ж нас такое з роду ўжо пракляцьце
Зачаравало чарамі сваімі,
Што мусім мы пад вокнамі стагнаці,
Губляці пад крыжамі сваё іме,
Й не знаючы век бацькоўшчыны маці,
У ёрмах валачыцца між чужымі?..
Ці-ж нам ніколі ўжо прасьветласьці незнаць, —
Гібець, гнісьці й не жывучы канаць?!.
Вялікі дзень з вялікаю надзеяй,
Лет тысячы са дзве ўжо будзе,
Як між людзьмі то гасьне, то ясьнее,
І толькі-ж торг вядуць, бьючысЯ ў грудзі,
Прадажны кніжнікі і фарысеі
Свяшчэнным іменем Яго… А людзі?..
Гудзяць званы, гул медны прэцца да нябёс,
Ды валачобнікаў прыпеў: — «Хрыстос васкрос!
Янка Купала.
22/III — 14 г.
|}
