Ен гадуіць добрых дзетак на карысць маткі Польшчы… І вот табе на! — адзін ці адна з гэтых дзетак, пасьля новаго нейкаго паветра, нясьмела, але няўступна гаворыць, цьвёрда і сумна гледзючы бацьку у вочы: «Не, татка, я ведаю: мы беларусы…» Гвалт! Аткуль ён ведаіць? Папсаваўся хлапец, сапсувалася дзеўка… Горэ пану, сорам цані…
А самавольнік ці самаволачка, нічога ня чуючы, нікога ня слухаючы сваволіць, беларусіцца болі й болі…
Пойдуць рады, лекі. — «Не пускай ты яе, панічка, да беларусоў: гэта яна там нейкую сымпацію таіць, с таго ўсё й выходзіць. Не пускайця, час усё вылечыць». І йшчэ паддаюць духу… Прыходзіць у госьці к матцы самаволачкі добрая суседка. Тое-гэта, аб тым, аб сім, але вот: «А я да пані маю інтэрас…» Ідуць у другі пакой. — «А-ей, панічка, ня думаіця вы аб панні Ядзі… Сватоў трэба ждаць, а яна ўсё па-просту ды па-просту… Гэта ж ніхто паненку й замуж ня возьміць…»
І на самаволачку пачынаюць наседаць, пачынаюць лячыць яе ад «мужыцкай» беларушчыны, і…
— Дарма! Калосіцца ураджай…
А то вот. — «О-о, я ж рускі! Бацька мой за сахою хадзіў, а я у людзі выйшаў, зьвязду над кавыром нашу. Гавару «правільна» (па расейску)… Жонку маю не абы якую — с папоўскаго роду; школіць яна мяне часам за «мужыцкі закалец», а я, каб падражніцца, і наўмысьля дзеля жарту дыкну ці якну. Дзеткі мае слова па мужыцку ня скажуць, матка ужо за іх ня чырванеіць…»
