Гэта старонка не была вычытаная
Мы ўсё к суседзям і радні
Зьбірацца сьвятамі любілі…
Цяпер запаленыя дні
Дыхтуюць новыя нам былі.
На шлях наш сьлед прызначны лёг…
І ўсё-ж, ў хвіліну шчырых згадак,
Мы помнім родны свой парог
І сноў бярозавую радасьць.
Зямля, як волат, дзень і ноч
Заўсёды круціць сваё кола.
Палос сялянскае радно
Ператвараецца наўкола.
Палае змрок. Асеньні сьвіст
Налёг на хілкія задворкі…
Ідзе вясковы гарманіст,
Ідзе з сябрамі на вячоркі.
Свавольных жартаў сьціхне гром —
І, ў кучу зьбітая, дружына
Навесіць думна над сталом,
Навесіць буйныя чупрыны.
Вось скажа хтось: „Давай, братва,
Гуртом праслухаем газэту…“
І будуць доўга вандраваць
Ступой маруднаю па сьвету.
