Гэта старонка не была вычытаная
3. З АБВЕСЬНЕНАЙ НАРАДЫ
Выростае ў дарозе слова
І ходзіць збродзенем ля ног…
Рагоча тэлефонны провад
Над нечай кволасьцю зьнямог.
Плывуць па небе хмары — крыгі,
Па некім месяц носіць крэп.
Здаюцца літары і кнігі
Праз зорак жоўты курасьлеп.
Тут ня ўкрадуць, тут ня стояць
Настрою сьпеўныя цуркі.
У двору кінуў я астояць
Свае нязграбныя радкі.
Ў асьветленыя далі выйшаў —
І тое, што пісаў я там,
Жыцьцё напорнае калыша
Мільёнам дробных шэрых плям.
Я гэту зьяву ўсьвядоміў,
І крокам зглушанай хады
Ня стане сьніцца больш на зломе
Суцень нябожчыцы — бяды.
