НАД ДРАПЕЖНАЮ ЧАРАДОЮ
Як у навальніцу, У скронях гром, — Можа, гэта Я хворы крышку… Прыгадалася, як пад сталом Кошка лавіла мышку…
Прыгадаліся рысы хаты — Кволай старэнькай бабкі. Стыне на вуснах Сьмех пузаты, Мары бягуць На пуховых лапках.
З гэтай былі Я вырас неяк, Сталі іншымі — Сны і пачуцьці. І далекі ад хвіль — Зладзеяк, — Болей ня прыду адчуць іх.
